« آرشیوی » مدیریت شهری ؛ حرکت به سوی اعتماد سازی - ( قسمت دوم )

با راه اندازی مرکز نظارت همگانی ۱۸۸۸ ساکنان شهر تهران به راحتی می توانستند انتقادات ؛ پیشنهادات و شکایات خود را به مدیریت شهری اعلام کنند .
در ابتدا تصور می شد که پیام هایی که در سامانه ۱۳۷ بدون پاسخ مانده و یا اقدام نشده است با تماس مجدد با این سامانه به انجام برسد  ولی این سامانه نیز همچون ۱۳۷ در پاسخگویی به برخی از پیام ها عاجز بود ولی در کل عملکرد مناسبی داشت و با گذشت یکسال از فعالیت گولهینامه بین المللی نیز دریافت کرد.
یکی از پیام های همیشگی  شهروندان با ۱۸۸۸ شکایت از پرسنل شهرداری ؛ به ویژه نائب محل ؛ پلیس ساختمانی و عوامل سد معبر نواحی بود ...
شهروندان به صراحت از دریافت رشوه و حق حساب توسط نائبان محل یاد می کردند که این حکایت از سالهای دور برای کسانی که کار ساخت و ساز کرده اند  و یا کسانی که توسط وانت بار به فروش اجناس خود ( میوه و سبزیجات و ... ) مشغولند عادی بوده و  واژه هایی نظیر حق حساب و رشوه و ... واژگانی آشنا و همیشگی بوده است .
از قدیم الایام همواره از نیروها ی شهرداری به عنوان افرادی باج گبر ؛ حق حساب بگیر و  زیر میز بگیر !! یاد میشد و همین موضوع افکار عمومی را نسبت به نام « شهرداری » بدبین کرده بود .

در دوره های که مدیریت شهری سخت به دنبال جلب اعتماد شهروندانش است و کارها و اقدامات خود را به سوی « پروژه های اجتماعی و فرهنگی »  جهت داده است ؛ این دیدگاه عوام برایش آزار دهنده بود ...
در یک  نگاه کلی اگر  پرسنل  شهرداری را از نظر دسترسی مردم به آنها در چند خط قرار دهیم بالاترین نقطه آن شهردار خواهد بود و مستخدمین و نائبان محل در پائین ترین و استراتژیک ترین خط فرار خواهند گرفت .
پس  ارتباط مردم با خط زیرین بیشتر از خط دوم که کارمندان و پرسنل ستاد می باشند بوده و به همین شکل کمترین ارتباط مردم با شهردار خواهد بود.
پس مدیریت شهری باید برای نقطه ای که مردم بیشترین تماس و تعامل را با شهرداری دارند فکر اساسی می کرد ( گفتنی است بیشترین جرم و ... در پائین ترین خط بروز می دهد ) تا بتواند با این تفکر اعتمادی که سالها در میان مردم نسبت به شهرداری وجود نداشت احیاء شود.
ادامه دارد .......